اختلالات فراگیر رشد که یکی از موارد بسیار شایع آن اوتیسم است شامل گروهی از اختلالات روانی هستند که مهارت های تعامل اجتماعی و مهارت های ارتباطی در آن ها تخریب شده است. با توجه به بالا بودن هزینه های درمانی بیماری اوتیسم، به کارگیری روش های درمانی جایگزین و مناسب برای بیماران اوتیسم به خصوص کودکان و ارتقای سطح کیفی زندگیشان از اهمیت بالایی برخوردار است. هدف از پژوهش حاضر، بررسی تاثیر تمرینات یکپارچگی حسی-حرکتی با کمک والد مورد علاقه بر تعادل کودکان اوتیسم بود. بدین منظور 24 کودک اوتیسم در دامنه سنی 10-6 سال در این مطالعه شرکت کردند و به مدت 10 هفته تحت مداخله تمرینات یکپارچگی حسی-حرکتی قرار گرفتند. شرکتکنندگان در 2 مرحله پیشآزمون و پسآزمون از نظر مهارت تعادل براساس آزمون لک لک و آزمون پاشنه پنجه ارزیابی شدند. برای بررسی اختلاف بین گروه ها در پیش آزمون از تحلیلواریانس یک طرفه و به منظور تجزیهوتحلیل اثرات پروتکل پژوهش، آزمون تحلیلواریانس با اندازه گیری مکرر و آزمون تعقیبی شفه در سطح معناداری 0. 05≥ P به کار گرفته شد. نتایج نشان داد که تمرینات یکپارچگی حسی-حرکتی به طور معناداری موجب بهبود مهارت تعادل ایستا و پویا شده است و رویکرد والد-محور با اثرات مثبتی از طریق دستکاری ویژگی های روانشناختی مانند حس تعلق و همبستگی، انگیزش و اطمینان بالاتر دارای مزایای بهتری در بهبود تعادل پویا بوده است.

هدف از پژوهش تدوین و اثربخشی برنامه آموزشی رابطه والد-نوجوان مبتنی بر صفات سه گانه تاریک شخصیت والد نظامی و رابطه والد-فرزندی بر سه گانه تاریک شخصیت والد بود. نمونه مورد مطالعه شامل 30 نفر از کارکنان شاغل در مرکز آموزش هواپیمایی نیروی زمینی ارتش در اصفهان در سال 1399 دارای مشکلات مربوط به سه گانه تاریک شخصیت بودند که پسر نوجوان داشتند و به روش نمونه گیری هدفمند تعداد 30 نفر والد و فرزند نوجوان آن ها انتخاب شدند. برای شناسایی والد سه گانه تاریک شخصیت پرسش نامه های شخصیت ماکیاولیسم (کریستی و جیس، 1970)، شخصیت خودشیفته (راسکین و تری، 1988) و شخصیت سایکوپاتی (لوینسون و همکاران، 1995) در میان 450 والد توزیع و 30 نفر دارای نمرات بالا انتخاب شدند، سپس با 30 نفر از فرزندان نوجوان پسر آن ها مصاحبه نیمه ساختاریافته به عمل آمد. از میان والدین گزینش شده تعداد 15 نفر به صورت تصادفی در گروه آزمایش و 15 نفر در گروه گواه گمارده شدند. پس از استخراج سه مؤلفه اصلی هیجانات، آمیختگی و ارتباطات از مصاحبه ها و با تکیه بر ویژگی سه گانه تاریک شخصیت والد بسته آموزشی رابطه والد-نوجوان طراحی و بر روی گروه آزمایش در 16 جلسه 90 دقیقه ای اجرا شد. جهت تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون تحلیل کوواریانس چند متغیره استفاده شد. نتایج نشان داده است که بسته آموزشی طراحی شده بر ماکیاولیسم، جامعه ستیزی و خودشیفتگی والد نظامی اثربخش است (p<0/05).

هدف از این پژوهش مقایسه خصوصیات شخصیتی (روان نژندی، برونگرایی، باز بودن، توافق و با وجدان بودن) دانشجویان دختر بدون مادر با دانشجویان دارای مادر و مقایسه خصوصیات شخصیتی دانشجویان پسر بدون پدر با دانشجویان دارای پدر بود. حجم نمونه در این پژوهش 400 دانشجوی دانشگاه آزاد اسلامی واحد اهواز بود که به شیوه نمونه گیری طبقه ای انتخاب گردیدند. ابزار مورد استفاده در این پژوهش، فرم کوتاه پرسشنامه شخصیت IPIP-NEO بود. برای تجزیه و تحلیل داده ها از روش آماری تحلیل واریانس چندمتغیره، با سطح معناداری (P<0.05) استفاده شد. نتایج تحقیق نشان می دهد که بین دانشجویان دختر بدون و دارای مادر و همچنین بین دانشجویان پسر بدون و دارای پدر، حداقل از لحاظ یکی از ویژگیهای شخصیتی (روان نژندی، برونگرایی، باز بودن، توافق و با وجدان بودن) تفاوت معناداری وجود دارد و میزان توافق دختران بدون مادر بیش از دختران دارای مادر بود. همچنین مشخص شد که ویژگیهای توافق و با وجدان بودن در پسران بدون پدر بیش از پسران دارای پدر بود.

هدف: هدف این پژوهش بررسی اثربخشی بازی درمانگری مبتنی بر رابطه والد-کودک بر تعارض والد-کودک و خودکارآمدی والدگری مادران بود. روش: این پژوهش شبه تجربی با طرح پیش آزمون-پس آزمون با گروه گواه است. جامعه هدف این پژوهش کودکان مهدکودک ایران مهر و مادران آنها در سال 1398 بود. در این پژوهش با استفاده از روش نمونه برداری در دسترس از بین کودکان و مادران آنها در مهدکودک ایران مهر پس از غربالگری با مقیاس تعارض والد-کودک و خودکارآمدی والدگری نمونه ای به حجم 30 مادر و کودک انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش (15 کودک و مادر) و گواه (15 مادر و کودک) گمارش شدند. برای تجزیه وتحلیل داده های به دست آمده از روش های آمار توصیفی و تحلیل کوواریانس چند متغیری استفاده شد. یافته ها: نتایج نشان داد که بازی درمانگری مبتنی بر رابطه مادر-کودک خودکارآمدی والدگری (19/6=F، 020/0p =) را نیز به طور معناداری افزایش داده است؛ همچنین این آموزش رابطه والد-کودک (93/28=F، 001/0p=) را نیز به طور معناداری افزایش داده است. نتیجه گیری: بر اساس یافته ها می توان نتیجه گیری کرد که بازی درمانگری مبتنی بر رابطه مادر-کودک، خودکارآمدی والدگری و رابطه والد-کودک را در فرزندانشان ارتقا می دهد.

هدف پژوهش حاضر، مقایسه ویژگی های شخصیتی و سازگاری فردی - اجتماعی دانش آموزان دختر و پسر تک والد و دو والد شهر اصفهان بود. برای این منظور، 160 دانش آموز به صورت تصادفی ساده انتخاب و از نظر ویژگی های شخصیتی و سازگاری فردی - اجتماعی مورد آزمون قرار گرفتند. نتایج، نشان داد که دانش آموزان تک والد و دو والد از لحاظ ویژگی های شخصیتی و سازگاری فردی - اجتماعی تفاوت معناداری ندارند.

ابتلا به بیماری های مزمن از جمله صرع، در دوران نوجوانی، یک بحران برای کل خانواده محسوب می شود. از بین جنبه های متاثر از این بحران در خانواده می توان به کیفیت ارتباط والد - فرزندی اشاره نمود که توجه ویژه ای را می طلبد. هدف مطالعه حاضر، بررسی اثربخشی آموزش روابط والد - فرزند مبتنی بر پذیرش و تعهد (ACT) بر تعارض والد - نوجوان مادران دارای فرزند مصروع در شهر اصفهان بود. طرح پژوهش مطالعه حاضر، ﻧﯿﻤﻪ تجربی و از نوع ﭘﯿﺶ آزﻣﻮن - پس آزمون ﺑﺎ ﮔﺮوه ﮐﻨﺘﺮل بود. جامعه پژوهش شامل مادران دارای فرزند نوجوان مصروع شهر اصفهان بود. نمونه گیری به صورت در دسترس با مراجعه به انجمن صرع اصفهان انجام پذیرفت. 24 نفر از مادران به صورت تصادفی در دو گروه مداخله و کنترل جایگزین شدند و پرسش نامه ی تاکتیک های تعارض را در پیش آزمون و پس آزمون تکمیل نمودند. داده ها با استفاده از آمار توصیفی و تحلیل کوورایانس چند متغیره تحلیل شد.نتایج به دست آمده نشان دادند که میزان تعارض گروه مداخله در مقایسه با گروه گواه در مرحله ی پس آزمون به طور معناداری کاهش یافته است، (p<0.05). همچنین یافته ها نشان دهنده ی افزایش معنادار نمرات استدلال (p<0.05) و کاهش معنادار نمرات پرخاشگری کلامی و فیزیکی (p<0.05) بودند. بنابر نتایج به دست آمده از مطالعه حاضر می توان نتیجه گرفت آموزش روابط والد - فرزند مبتنی بر ACT می تواند میزان تعارض والد - نوجوان را کاهش دهد.

1 زمینه: بررسی سابقه پژوهشی حاکی از رابطه میان هوش هیجانی و مهارت ­های اجتماعی فرزندان است اما پژوهش­ های اندکی به بررسی رابطه هوش هیجانی والدین و مهارت اجتماعی فرزندان در سنین کودکی پرداخته ­اند و نیز در زمینه بررسی نقش میانجی ­گری رابطه والد-کودک در این رابطه خلاء پژوهشی وجود دارد. هدف: پژوهش حاضر با هدف بررسی نقش میانجی ­گر رابطه والد-کودک در رابطه هوش هیجانی والد با مهارت ­های اجتماعی کودک انجام شد. روش: پژوهش حاضر توصیفی و از نوع همبستگی و معادلات ساختاری بود. جامعۀ آماری تمامی کودکان 4 تا 7 ساله شهر بجنورد در سال 1400-1401 بودند که از بین آن ­ها 210 نفر به روش نمونه­ گیری خوشه ای به عنوان نمونه آماری انتخاب شدند. داده­های پژوهش با استفاده از پرسشنامه مهارت ­های اجتماعی کودکان (ماتسون، 1983)، هوش هیجانی (شرینگ، 1996) و رابطه والد-کودک (پیانتا، 1994) جمع آوری شد. برازندگی مدل پیشنهادی با استفاده از مدل ­یابی معادلات ساختاری و بهره ­گیری از نرم ­افزار AMOS نسخه 24 انجام شد. یافته ­ها: نتایج نشان داد شاخص ­های برازندگی مدل پیشنهادی در حد بسنده و قابل ­قبولی قرار دارند. ارزیابی روابط میانجی با استفاده از روش بوت استراپ نشان داد هوش هیجانی والدین از طریق رابطه والد-کودک، بر مهارت­ های اجتماعی فرزند اثر مثبت غیرمستقیم و معنی دار دارد (0/000 =p، 0/43 =β). اما، اثر مستقیم هوش هیجانی والدین بر مهارت ­های اجتماعی فرزند در حضور متغیر میانجی معنی دار نبود (0/532 =p، 0/07 =β). از این رو، نوع رابطه میانجی حاصله از مدل مطالعه حاضر از نوع میانجی­ گر کامل بود. نتیجه گیری: با توجه به این نتایج، هوش هیجانی والدین از طریق بهبود رابطه والد-کودک می ­تواند به افزایش مهارت ­های اجتماعی کودکان بیانجامد و نیز اصلاح سبک ارتباطی والدین با فرزندان و کاهش تعارضات در رابطه می­تواند در بهبود مهارت­ های اجتماعی کودکان نقش داشته باشد.